Svandís Hallsdóttir fæddist í Hallkelsstaðahlíð í Hnappadal 25 febrúar 1943. Svandís lést á krabbameinsdeild Landsspítalans 27 ágúst 2016. Foreldrar hennar voru hjónin , Hallur Magnússon og Hrafnhildur Einarsdóttir í Hallkelsstaðahlíð. Svandís var eitt tólf barna þeirra. Þau eru Einar, f.1927, Sigríður Herdís,f.1928, Anna Júlía,f.1930, Sigfríður Erna,f.1931, Ragnar, f.1933, Margrét Erla, f.1935, Guðrún, f.1936, Magnús,f.1938, Sveinbjörn,f.1940, Elísabet Hildur,f.1941, Svandís, f.1943, og Halldís, f.1945. Látin eru Magnús, Einar og Guðrún.

Svandís ólst upp í Hallkelsstaðahlíð en Hallur faðir hennar lést árið 1945 þegar hún var einungis 2 ára gömul. Hrafnhildur móðir hennar bjó áfram með börnum sínum í Hallkelsstaðahlíð. Svandís bjó í Hallkelsstaðahlíð til ársins 1980.

Svandís gekk í Húsmæðraskólann á Varmalandi,stundaði almenn bústörf í Hallkelsstaðahlíð. Hún vann m.a um tíma í Hreðavatnsskála og Laugargerðisskóla. Eftir að hún flutti til Reykjavíkur vann hún fyrst meðfram barnauppeldi við skúringar í Landsbankanum, síðan um árabil á gæsluvöllum Reykjavíkurborgar og að síðustu á Leikskólanum Bakka í Grafarvogi.

Þann 22 apríl 1965 eignaðist hún dótturina Sigrúnu Ólafsdóttur. Barnsfaðir; Ólafur Kjartansson frá Haukatungu f.1 mars 1944 d. 4 júní 1966.

Sigrún er gift Skúla L Skúlasyni og eiga þau soninn Guðmund Margeir unnusta hans er Brá Atladóttir.

Svandís giftist þann 22 ágúst 1981 Sverri Úlfssyni f 10 nóv.1937 á Úlfljótsvatni dáinn 3 desember 2014. Börn þeirra eru: 1) Hrafnhildur f.18.september 1981, sambýlismaður Francisco Da Silva, þau eiga tvær dætur Fríðu Maríu og Írisi Lindu. 2) Ragnar f.26 janúar 1984, sambýliskona Elsa Petra Björnsdóttir, börn þeirra Svandís Sif og Sverrir Haukur.

Svandís og Sverrir bjuggu fyrst í Gröf í Miklaholtshreppi en fluttu til Reykjavíkur 1982.

Börn Sverris frá fyrra hjónabandi: Ragna Sverrisdóttir f. 14 mars 1961, eiginmaður Guðmundur Árnason, börn þeirra Árni og Óðinn. Kolbeinn Sverrisson f. 2 janúar 1967, eiginkona Þóranna Halldórsdóttir, sonur þeirra Halldór.

Útförin fer fram frá Grafavogskirkju miðvikudaginn 7 september og hefst kl 13.00

Minningagrein Svandís Hallsdóttir.

Það er sárt að sakna og erfitt að breyta venjum og hefðum sem fylgt hafa manni alla ævi. Það er skrítið að geta ekki tekið upp símann og spjallað við mömmu, sagt fréttir, spurt álits eða bara heyrt röddina.

Við mægður töluðum saman í síma flesta daga og undir það síðasta tvisvar til þrisvar á dag. Við voru ekki bara mæðgur við vorum líka vinkonur.

Mamma var hlédræg, hógvær og ekki mikið fyrir að láta á sér bera eða í sér heyra í margmenni.  Hún gat þó alveg látið gamminn geysa við okkur fjölskylduna og látið í sér heyra. Mamma hafði sínar skoðanir og fylgdi þeim eftir af þunga ef á þurfti að halda.  Mömmu var mikið í mun að börnin hennar væru kurteis og sýndu fólki virðingu. Ég man bara eftir að hún hafi skammað mig einu sinni og þá átti ég það fullkomlega skilið. Enda eiga börn ekki að brjóta rúður. Mamma var ljúf en staðföst og hafði svo gott lag á að leiðbeina á jákvæðan og notalegan máta.

,,Það á ekki að skamma börn með hávaða,, sagði hún oft og lagði áherslu á hvert orð, það á að tala við þau.

Ég hugsa að þau skipti hundruðum börnin sem að hún hefur ,,talað,, við í gegnum tíðina. Með góðum árangri.

Hún átti ekki bara okkur börnin sín heldur heilan hóp af börnum sem hún kynntist á gæsluvöllunum og leikskólanum. Og svo átti hún heilmikið í frændsystkynum sínum og öðrum börnum sem komu til dvalar í sveitinni.

Sveitin var mömmu afar kær og fylgdist hún þar með öllu alveg fram á það síðasta. Hvernig gengur heyskapurinn ? Hvað vantar margar kindur af fjalli ? Hvenær byrjar sauðburðurinn ? Hvað með þetta og hvað með hitt ?

Sálin var oft í sveitinni og við nutum góðs af.

Mamma hugsaði alltaf fyrst um aðra og ekkert var mikilvægara en að okkur börnunum og fjölskyldunni liði sem best. Hún fylgdist vel með okkur öllum og var í miklu sambandi við sitt fólk. Samband hennar og systkyna hennar var líka afar náið. Systrahringurinn eins og við köllum þær systur gjarnan tala saman eins oft og mögulegt er. Samstaða var málið en það mátti alveg rökræða um hlutina.

Samband mömmu og Sverris var líka náið en þau deildu sameiginlegum áhugamálum s.s ferðalögum um hálendi  Íslands, leikhúsferðum og bókalestri.

Einnig nutu þau sín vel hér hjá okkur í Hallkelsstaðahlíð en hálfsmánaðar stopp yfir sumarið var orðið regla eins og viku vetrarheimsóknin.

En áhugamál þeirra númer eitt, tvö og þrjú var fjölskyldan og núna síðustu árin þegar ömmu og afabörnunum fjölgaði hratt var gleðin mikil.

Ég trúi því að þau bæði fylgjist með hópnum sínum frá öðrum stað.

Þær eru margar góða minningarnar sem rifjast hafa upp síðustu daga.

Lítil stelpa í sveitinni sem skottast með mömmu í öll útiverk, labbar í reykkofann og spáir í tunglið.

Lítil stelpa sem fylgdist með eldamennsku, hannyrðum og daglegum heimilisstörfum.

Lítil stelpa sem naut þess að heyra sögur og kúra í notalegu bóli.

Lítil stelpa sem ólst upp við þau forréttindi að hafa mömmu hjá sér mest allan sólarhringinn.

Þó að söknuðurinn sé sár þá er fyrir svo margt að þakka.

Þakka fyrir það sem hún var, það sem hún gerði, það sem hún sagði og það sem hún kenndi.

Það mikilvægasta er samt að þakka fyrir bestu mömmu í heimi.

Hvíl í friði elsku mamma mín.